«Γιορτή», Πιέρ Ωγκύστ Ρενουάρ
Δεν έχω σταματήσει να τον κοιτάζω από την στιγμή που φτάσαμε εδώ. Πού να το φανταζόμουν ότι θα ήταν και αυτός καλεσμένος στην γιορτή του οργάνωσαν τα ξαδέρφια μου! Τότε θα είχα βάλει και εγώ τα καλά μου! Κοίταξε τον, τι όμορφος που είναι, σε μαγεύει μόνο με την φωνή του. Κρίμα όμως, δεν έχει φύγει λεπτό από το πλάι της λαίδης Μαρία. Κάθεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι της, όρθιος πίσω από το τραπέζι και της μιλά συνεχώς. Ούτε που με έχει προσέξει εδώ πίσω που κάθομαι, κολλημένη με τα κάγκελα, μόνο για να μπορώ να τον κοιτάζω. Δε έχω πει κουβέντα σε κανέναν, δεν θέλω να χάσω δευτερόλεπτο την όψη του από τα μάτια μου, τον βλέπω τόσο σπάνια που κάθε στιγμή που περνά την νοιώθω σαν θησαυρό. Πόσο θα ήθελα να παγώσει ο χρόνος, ακριβώς αυτή την στιγμή, για πάντα! Ίσως θα έπρεπε να του μιλήσω, αλλά ξέρω ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά μία τέτοια μου κίνηση. Πού το ξέρω; Δύο κύριοι πιθανότατα γνωστοί με τα ξαδέρφια μου που κάθονται ακριβώς πίσω μου μιλάνε συνεχώς για αυτούς τους δύο. Έχω ακούσει πράγματα για τη σχέση τους που δεν είχα φανταστεί ποτέ μου. Μετά από αυτό έχασα κάθε ελπίδα και όλο μου το θάρρος! Μπορεί να μην θέλω να το παραδεχτώ, αλλά είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι ή τουλάχιστον θα μπορούσε. Οι σκέψεις ασταμάτητες, τα συναισθήματα το ίδιο, μέχρι που νύχτωσε και ήταν πλέον ώρα να φύγουμε.
Σοφία Παρχαρίδου
Storybombers 