«Girl in café»
Ήταν πρωί όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι εγώ και το αγόρι μου, ο Μανώλης, είχαμε προχωρήσει τη σχέση μας. Ήμουν έγκυος…
Φοβόμουν να τους το πω..Φοβόμουν την αντίδραση τους…Ήμουν κάτι λιγότερο από 18 και δεν είχα τελειώσει ακόμα το σχολείο…Σκεφτόμουν ότι δεν θα με άφηναν να το κρατήσω.. Αυτό όμως το είχα σκεφτεί και ήμουν αποφασισμένη. Πίστευα πως θα ήταν αμαρτία να κάνω έκτρωση και από την άλλη ήθελα πολύ ένα μωρό…
Φοβόμουν τον πατέρα μου και ακόμα τον φοβάμαι και νιώθω μίσος γι’ αυτόν μετά από τον τρόπο που μου φέρθηκε…Πριν τους πω για το μωρό, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν έπρεπε να το κάνω…Αλλά από την άλλη γονείς μου ήταν, τους χρειαζόμουν.
Έτσι κι εγώ τα είπα όλα..Πήρα βαθιά ανάσα και είπα: «.Είμαι έγκυος, περιμένω το εγγόνι σας». Μόλις το είπα ένιωσα ανακούφιση, όμως ο φόβος δε με άφησε..Οι γονείς μου είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, δεν το περίμεναν… Η μητέρα μου άρχισε τους αναστεναγμούς και τα «πωπω τι θα κάνουμε τώρα….» Ο πατέρας μου δεν μιλούσε..Παραπάνω αυτόν έτρεμα..Δεν είπε τίποτα για αρκετή ώρα…Έπειτα πήγε στην πόρτα, την άνοιξε και φώναξε “Φύγε! Φύγε όπως είσαι! Δεν θα ξεφτιλιστώ για χάρη σου σε όλη την Κρήτη..
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα..Έφυγα τρέχοντας..Είχα μείνει μόνη μου, ο μόνος που είχα πια ήταν ο Μανώλης..Δεν ήξερε ακόμα για το μωρό, δεν του είχα μιλήσει πριν πάρω τις αποφάσεις μου…Τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να βρεθούμε σε μια καφετέρια. Πήγα εκεί και περίμενα. Αυτός ήρθε μετά από μίση ώρα..Όση ώρα τον περίμενα σκεφτόμουν τον τρόπο που θα άνοιγα τη συζήτησα. Δεν ανησυχούσα όμως, πίστευα πως θα χαιρόταν. Αγαπιόμαστε, σκεφτόμουν. Πού να ήξερα… Όταν ήρθε του χαμογέλασα και του λέω: “θα σου πω κάτι που θα σε κάνει χαρούμενο. Μανωλιό μου, περιμένω το παιδί σου”. Αυτός δεν είπε τίποτα..Απλά σηκώθηκε και έφυγε..
Δεν το περίμενα.. Να φύγει χωρίς λέξη; Δε χωρούσε στο μυαλό μου όλο αυτό..Μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης να μου φερθεί έτσι!… Τι δηλαδή, στα εύκολα μαζί μου και στα δύσκολα φεύγει…Ήταν τόσο ξαφνικό..Κατέληξα μόνη πάλι… Εντελώς μονή σε μια καφετέρια..Είμαι τόσο απελπισμένη…Στο μυαλό μου στριφογυρίζουν συνεχώς τα ίδια ερωτήματα «Γιατί; Γιατί μου το έκανε αυτό;..Τον χρειαζόμουν, ήταν ο μόνος που είχα..Τον εμπιστεύτηκα, τον ερωτεύτηκα…Και τι κατάλαβα; Αυτός μ’ αγάπησε ποτέ;..Με πρόδωσε..» Νιώθω απέραντη θλίψη αλλά και μια τεράστια οργή να φουσκώνει μέσα μου…Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ..Είμαι τόσο οργισμένη που έσπασα το γυάλινο ποτήρι που κρατούσα στα χέρια μου…
Μα πιο πολύ από όλα στεναχωριόμουν για το παιδί μου..Αυτό τι φταίει;..Όταν γεννηθεί τι θα του πω για την οικογένεια του;..Ότι δεν το θέλανε;..Τι;..Όχι, Όχι… Δεν θα το πληγώσω….Θέλω να είναι πάντα χαρούμενο και θα κάνω τα πάντα γι’ αυτό. Είναι το μόνο που έχω πια.. Έχω θυμώσει με όλους….Δεν υπάρχει περίπτωση να υποκύψω και να κάνω πράγματα που θα μετανιώσω..Έχω πεισμώσει. Είπα « θα το κρατήσω αυτό το παιδί» και θα το κάνω…Ακόμα και μόνη μου…Ξέρω ότι είναι δύσκολο..Είμαι μικρή..Ο κόσμος είναι κακός.. Όμως δεν άφησα τις αρνητικές σκέψεις να με κυριέψουν..Είμαι πλέον αποφασισμένη και τίποτα δεν με σταματάει…Αποφάσισα να αφήσω τις κλάψες και να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου…
Η ώρα περνούσε, ήλιος άρχισε δύει και ύστερα βγήκε το φεγγάρι..Κατάλαβα ότι είχε νυχτώσει..Ήμουν πολλές ώρες στην καφετέρια βυθισμένη στις σκέψεις μου..Μα μου έκανε καλό..Τώρα ήξερα τι θα κάνω….
Χριστίνα Κίκη
Storybombers 