«Μη με ακουμπάς»

«Ανθισμένο κλαδί αμυγδαλιάς σε ποτήρι» του Βίνσεντ Βαν Γκόγκ

Εσάς τους ανθρώπους δεν μπορώ να σας καταλάβω. Πόσο εγωισμό κουβαλάτε μέσα σας; Πώς τολμάτε να χωρίζετε ένα μπουμπούκι, ένα μικρό κλαδάκι από τον κορμό του; Αυτόν το κορμό που ήταν κοντά του 24 ώρες το 24ωρο. Και που με έκοψες τι κατάλαβες; Υποτίθεται σου ομορφαίνω τον χώρο, είμαι ένα από τα πολλά αντικείμενα που προσπαθούν να δώσουν  ζωή και αρμονία στο μουντό και μονόχρωμο διαμέρισμα σου. Όμως πώς να συντηρήσω αυτή την αρμονία ενώ αργοπεθαίνω; Με βλέπεις να πλαγιάζω, έτοιμη να αφεθώ, να φύγω, μια για πάντα. Και τι κάνεις; Με ποτίζεις με λίγο χλιαρό νερό από την βρύση, νομίζοντας πως με βοηθάς. Λες και το νερό είναι ένα θαυματουργό «αντίδοτο» που αποτρέπει τον θάνατο. Νοιάστηκες ποτέ για μένα; Ή απλά με έκοψες ελπίζοντας πως όταν με δείξεις στην αγαπημένη σου θα συγχωρήσει όλες τις πισώπλατες μαχαιριές σου; Μου πρόσφερες νερό, μα αυτό δεν είναι αρκετό για να με θρέψει. Ξέρεις τι χρειάζομαι; Αγάπη. Την αγάπη που μου έχεις στερήσει, από εκείνη την καταραμένη στιγμή που με χώρισες από το μοναδικό μου στήριγμα. Πού με πηγαίνεις; Άφησε με κάτω. Μη! Μη με ακουμπάς! Άφησε με!  Με χώρισες από τον κορμό μου, τη ρίζα μου. Τώρα άσε με να μαραθώ, όπως κάνεις με τις καρδιές των ανθρώπων που σε αγαπάνε.

Άσπα Γκόλτσιου