“Love letter” τoy Daniel F. Gerhartz
Να’ την πάλι. Πάλι βγαίνει από την πίσω πόρτα του πολυτελέστατης έπαυλης. Κατευθύνεται με προσοχή χωρίς να την δουν οι κύριοι και οι κυρίες του σπιτιού. Πάλι κάτι γράφει. Στο ίδιο τραπέζι. Την ιδία ώρα. Και μάλλον στο ίδιο άτομο. Πάντα είναι χαμογελαστή όταν γράφει. Κάποιες φορές κλαίει, από συγκίνηση μάλλον. Πάντα όταν γράφει είναι αφηρημένη. Στις δικές της σκέψεις. Στον δικό της κόσμο. Τι να γράφει άραγε; Σε ποιον να γράφει; Τι του λέει; Τι νιώθει γι’ αυτόν και του γράφει όλον αυτόν τον καιρό;
Μακάρι να ήξερα. Να ήξερα τι θέλει, πώς νιώθει, τι ονειρεύεται. Μακάρι ο παραλήπτης να ήξερε πόσο τυχερός είναι που έχει γράμματά της. Που του γράφει. Ό, τι κι αν του λέει. Μακάρι να ήξερε κι αυτή ότι κάθε μέρα, την ίδια ώρα, είμαι κρυμμένος πίσω από τον ίδιο θάμνο εδώ και δέκα χρόνια. Μακάρι να ήξερε τι αισθάνομαι γι’ αυτήν. Ότι κατέχει ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς μου. Ότι είναι ο μόνος λόγος που θέλω να ξυπνάω το πρωί.
Τη θυμάμαι την πρώτη μέρα που τη συνάντησα. Ήταν μια όμορφη, γαλανομάτα, καστανόξανθη 15χρονη. Ήμασταν στην ίδια ηλικία. Αυτή υπηρέτρια, με την μητέρα της όλη μέρα στην κουζίνα. Κι εγώ ένα ορφανό. Με λυπήθηκε η κυρά μου και μου ανέθεσε τη φροντίδα του κήπου. Κηπουρός, λοιπόν, της κακιάς ώρας, προσπαθούσα καθημερινά. Όταν όμως ο γιος της Κυρίας αντιλήφθηκε την κρυφή μου αγάπη για την “μικρή γαλανομάτα” ήρθε το τέλος μου. Από έναν έφηβο με δουλειά, ένα κρεβάτι να κοιμάμαι και ένα ζεστό πιάτο φαγητό κατάντησα όπως παλιά. Ένα ορφανό που ζούσε στον δρόμο και ζητιάνευε για να ζήσει..
Από τότε ο λόγος της ζωής μου είναι αυτή. Γι’ αυτήν τη μια ώρα που θα την δω. Και κάθε μέρα είμαι εκεί, να σκαρφαλώνω την μεγάλη κόκκινη καγκελόπορτα, να πηδάω και να τρέχω, με φόβο να μην με δει κάνεις. Να πηγαίνω πίσω από τον θάμνο να την δω για λίγο και ύστερα να συνεχίσω την ζωή μου περιμένοντας την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα που θα την ξαναδώ.
Όλγα Τολίδου
Storybombers 