Πίνακας: του Jacek Yerka
Σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω μόλις άκουσα το συναγερμό του καταστήματος που μόλις είχα σπάσει το τζάμι πέφτοντας πάνω του με το αυτοκίνητό μου. Όμως, για μεγάλη μου ατυχία με είδαν κάποιοι αστυνομικοί που ήταν εκεί εκείνη τη στιγμή. Άρχισαν να με κυνηγάνε. Για να πω την αλήθεια είχαν κι ένα δίκιο, αλλά δε θα με πίστευαν ό,τι και να τους έλεγα. Γι’ αυτό συνέχισα το τρέξιμο. Ξαφνικά, μου ήρθε μία απίστευτη ιδέα, θα πήγαινα στο σταθμό των τρένων, ώστε να με χάσουν μέσα στον πολύ κόσμου που είχε συνήθως εκεί . Και έτσι έκανα.
Στρίβοντας για να μπω στο χώρο επιβίβασης και αποβίβασης των τρένων, σκοντάφτω και πέφτω σε ένα άνοιγμα που είχε ο δρόμος. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, γιατί μάλλον είχα λιποθυμήσει από την απότομη πτώση μου, αντίκρισα έναν φωτεινό χώρο με πολλά φυτά. Υπήρχαν και ράγες τρένου στο πάτωμα, πράγμα λογικό, σκέφτηκα, αφού υπήρχε ένας σταθμός τρένων δίπλα.
Ο χώρος, όμως, δε φαινόταν να είναι σε λειτουργία, γι’ αυτό αποφάσισα να κατασκηνώσω εκεί μέχρι να ξεχαστεί το θέμα που είχα δημιουργήσει. Χωρίς πολλά λόγια διαμόρφωσα αυτόν τον χώρο σε ένα προσωρινό σπίτι, το οποίο μου κράτησε συντροφιά για περίπου τέσσερις μήνες.
Πασχαλία Μουξιού
Storybombers 