«Σταγόνες», El. Patterson
Τα φώτα της πόλης , ο αέρας που φυσούσε με βοήθησαν να νιώσω καλύτερα. Πήρα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα. Δεν ήξερα που θέλω να πάω, ο δρόμος θα με έβγαζε από μόνος του. Η βροχή ήταν ασταμάτητη Δεν ήμουν σε θέση εκείνη την ώρα να σκεφτώ το οτιδήποτε. Ένιωθα πως είμαι ένα ανήμπορο πλάσμα και ενάντια του ολόκληρος ο κόσμος. Με είχε αφήσει μισή, ναι, μιλάω για εκείνον που πλήγωσε την κάρδια μου. Και όχι απλά την πλήγωσε, την έγδαρε. Την έγδαρε, όταν μου είπε πως δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που θα με αγαπήσει πραγματικά. Ούτε ο ίδιος με αγάπησε ποτέ πραγματικά. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να αγαπηθεί σε έμενα, είπε. Αυτά του τα λόγια χάραξαν την κάρδια μου.
Από την άλλη όλο αυτό ήταν μια πρόκληση, εγώ θα προσπαθήσω. Θα προσπαθήσω να με αγαπώ και να νιώθω ευτυχισμένη. Να έχω ανθρώπους στην ζωή μου που να με αγαπούν γι’ αυτό που είμαι και τίποτα παραπάνω. Τώρα αρχίζει ένα νέο ταξίδι, μια νέα περιπέτεια εξερεύνησης του εαυτού μου. Και τον συγχωρώ για τα λόγια που μου είπε. Οι άνθρωποι μερικές φορές, όταν δεν είναι καλά οι ίδιοι μέσα τους, μειώνοντας τους άλλους πιστεύουν πως θα νιώσουν καλύτερα. Αυτούς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε ως «λίγους» ανθρώπους. Και «λίγους», επειδή δεν έχουν βρει την ουσία της ζωής και προσπαθούν μόνοι τους να αποδείξουν ότι είναι καλοί και ότι αξίζουν. Νομίζω πως ήδη μου έφυγε ο θυμός. Αν εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα και κανέναν…
Ηλιάννα Σαλαβιά
Storybombers 